miércoles, 25 de febrero de 2015

ROSALÍA DE CASTRO

  Onte cumprianse 178 anos do nacemento da poetisa Rosalía de Castro, por iso imos falar dela:


                                 
             ROSALÍA DE CASTRO


  

. ( Santiago de Compostela 24 de febreiro de1837 – Padrón 15 de xulio de 1885. )

Rosalía de Castro foi unha poetisa e novelista española
que escribiu tanto en galego como en castelán .
Rosalía é una das figuras emblemáticas do
Rexurdimento galego ” .
Rosalía foi unha asidua cultivadora da prosa , sobresaliu
no campo da poesía a través da creación das súas obras
clave :
Cantares galegos , Follas novas e En las orillas del Sar.
Os últimos anos da vida de Rosalía transcurriron na comarca de Padrón . Tras tres días de agonía por culpa do seu cancro de útero faleceu o 15 de xulio do 1885 . 


    Unha das súas poesías máis sonadas é  ``adios ríos adios fontes´´:


 Adiós ríos adiós fontes 
  Adios, ríos; adios, fontes;

adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.

Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,

prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,

muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras
da igrexiña do lugar,

amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!

¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!

Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¡Quen pudera non deixar!...

Mais son probe e, ¡mal pecado!,
a miña terra n'é miña,
que hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ó que naceu desdichado.

Téñovos, pois, que deixar,
hortiña que tanto amei,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña do cabañar.


Adios, adios, que me vou,


herbiñas do camposanto,

donde meu pai se enterrou,

herbiñas que biquei tanto,

terriña que nos criou.

Adios Virxe da Asunción,
branca como un serafín;
lévovos no corazón:
Pedídelle a Dios por min,
miña Virxe da Asunción.

Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.

Xa se oien lonxe, máis lonxe
Cada balada é un dolor;
voume soio, sin arrimo...
Miña terra, ¡adios!, ¡adios!

¡Adios tamén, queridiña!...
¡Adios por sempre quizais!...
Dígoche este adios chorando
desde a beiriña do mar.

Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás...
tantas légoas mar adentro...
¡Miña casiña!, ¡meu lar!




DEIXÁMOSVOS COA VERSIÓN MUSICADA DE AMANCIO PRADA: